Za górami i dolinami znajdowała się mała wioska. W wiosce mieszkali ludzie, u których miłość już dawno opuściła serca, z wyjątkiem jednego chłopca, Jurka, który mieszkał z matką w chacie przy lesie.
Nie mieli wiele, ale to miłość uczyniła ich rodzinę silną. Jurek był chłopcem o dobrym sercu, który dzielnie pomagał matce w piekarni.
Mały chłopiec był bardzo sprytny, a jego smaczne wypieki napełniały brzuchy całej wioski, choć nikt jeszcze nie doceniał jego umiejętności. Dzieci z całej wioski dokuczały mu, że tylko dziewczynki pieką ciasta. Pewnego dnia nieśmiały Jurek postanowił to zmienić. Gdy Jurek szedł w kierunku piekarni, po drodze spotkał dzieci, które śmiały się z niego i zaczęły go gonić po wiosce.
Kędzierzawy chłopiec był szybszy, ukrył się przed nimi, a kiedy był bezpieczny, poszedł do piekarni, otarł łzy i zaczął piec pierniki na karnawał. Jeśli nie może mieć prawdziwego przyjaciela, zrobi go z kawałka piernika, powiedział sobie. Zagniatał ciasto, gdy spadła mu łza. Chłopiec nie zwrócił na to uwagi, dokończył pierniki, zamknął piec i czekał, aż się upieką. Jurek tymczasem patrzył na ptaki bawiące się na niebie.
– Nie martw się, synu, pewnego dnia twoje dobre serce znajdzie prawdziwych przyjaciół i zrozumienie, tak jak te ptaki na niebie – powiedziała mu matka.
Jurek przytulił ją ciepło, wierząc, że ma rację. Kiedy ciasta były upieczone, Jurek uformował z jednego kawałka mały piernik. Chłopiec zabrał pozostałe pierniki na przyjęcie, ale zatrzymał jeden piernik i poszedł do domu. Tam przemówił do niego piernikowy ludzik:
– Twoja łza zaczaruje całą wioskę, a miłość i zrozumienie znów wypełnią ich serca – powiedział do Jurka.
Mały chłopiec nie wierzył w to, a później wraz z matką udał się na bal karnawałowy, gdzie wszyscy zaczęli ich serdecznie witać i dziękować za przyniesione pierniki. Od tego dnia Jurek nie tylko zdobył przyjaciół, ale dzięki piernikom serca mieszkańców wioski znów się otworzyły i wpuściły miłość. To za sprawą Jurka, który wyrwał ich serca z dawnej klątwy.
