Za siedmioma górami, za siedmioma lasami, za siódmą łąką byli sobie Trzej Królowie: Kacper, Melchior i Baltazar. Trzej Królowie wyruszyli w daleką podróż, aby złożyć podarki Dzieciątku, które właśnie się urodziło. Wędrowali przez lasy, pola i pustynie, co trochę spoglądając w niebo, na którym wyraźnie widoczna była Gwiazda Betlejemska. Jej blask był niesamowity i wskazywał Królom kierunek, w którym powinni podążać.
– Szybciej, Królowie! – rzekł Melchior do pozostałych królów. – Nie wiadomo, jak długo Gwiazda Betlejemska będzie świecić.
I tak Królowie przyspieszyli. Szybko podążali przez pustynię, pola i lasy, aż na drodze spotkali zapłakaną dziewczynkę.
– Dziewczynko, co się stało, dlaczego płaczesz? – zapytał Kacper.
– Mój piesek zerwał mi się ze smyczy i nie mogę go znaleźć – powiedziała dziewczynka, wycierając łzy.
– Jak piesek ma na imię? – zapytał Melchior
– Ares.
Trzej Królowie spojrzeli na siebie i już wiedzieli, że muszą pomóc znaleźć Aresa. Podzielili las na sektory i każdy z Trzech Królów udał się w innym kierunku na poszukiwania.
Po kilku minutach nawoływań i przeczesywania terenu Baltazar usłyszał szczekanie psa. Poszedł w tamtym kierunku i zobaczył zwierzę zaplątane we wnyki, jakie zostawił w lesie bardzo zły człowiek – kłusownik.
– Już, już, spokojnie, pomogę ci. – To mówiąc, wyswobodził łapki Aresa.
Dziewczynka była przeszczęśliwa, że Trzej Królowie pomogli jej znaleźć i uwolnić Aresa, bo bała się, że już nigdy go nie zobaczy. Trzej Królowie wrócili do dalszej wędrówki z myślą, że byli właściwymi ludźmi we właściwym miejscu, bo nie wiadomo, czy mała dziewczynka poradziłaby sobie sama z poszukiwaniami zwierzaka w dużym, ciemnym lesie.
Ten krótki przystanek nie przeszkodził im w podróży. Gwiazda Betlejemska zaczęła świecić nawet jakby jaśniej, w podziękowaniu za ich dobry uczynek. Są na tym świecie źli ludzie, tacy jak kłusownicy, którzy robią złe rzeczy, i tylko dobrzy ludzie mogą naprawić to tym, że robią dobre uczynki.
